احضار روح با استکان

«شبکه های اجتماعی که موسوی در بیانیه های خود عنوان می کند، مرا یاد احضار روح با استکان می اندازد!»

این مطلب را کاریکاتوریست خارج نشین نشریات زنجیره ای با اشاره به اینکه موسوی خود را رهبر جنبش سبز نمی داند و هدایت آن را به شبکه های اجتماعی حوالت می دهد، نوشت و اضافه کرد: قدیم تر ها می نشستیم دور هم و روی یک مقوا حروف الفبا را درون دایره های مجزا می نوشتیم. چند نفری سعی می کردیم در نور شمع، تمرکز کنیم تا جناب روح سر و کله اش پیدا شود، بعد به نوک انگشتان ما منتقل شود تا استکان روی دایره های حروف الفبا برود و از روح جواب هایمان را بگیریم. همه نوک انگشت اشاره شان به استکان بود و البته نباید فشار هم می آوردند! اما نکته جالب این بود که جوابی هم گرفته می شد که می توانست ناشی از فشار یا تمرکز بیشتر یکی از چند احضار کننده آماتور توی اتاق باشد. الان شبکه های اجتماعی شاید چنین باشند.

وی سپس با اشاره به نقش شبکه های مجازی خارجی نظیر فیس بوک در هدایت آشوبگران می نویسد: «گاهی فکر می کنم شخصیت مجازی من در 3 پروفایلی که روی فیس بوک دارم، حقیقی تر از خودم است! حس می کنم این سه نفری که روی فیس بوک دارم، سه آدم جداگانه هستند. یعنی آیا من 3 نفر مختلف هستم؟ نمی دانم! اما می دانم این سه نفر، ممکن است سه لحن مختلف داشته باشند، اما انگار سرهای یک «اژدهای چند سر» یا کله های متعدد یک موجود عقب افتاده یا هر چیزی که دلتان بخواهد نام گذاری کنید است.»

موسوی ادعای خودجوش بودن آشوبگری را پس از آن مطرح کرده که عملاً معلوم شده آشوبگران وی را صرفاً بهانه ای برای ضدانقلابی گری خود می دانستند و تا جایی با او همراهند که از آنها اطاعت کند وگرنه هر جا که کمترین تعللی کرده، سازمان دهندگان آشوب به او بی اعتنایی کرده اند. به عبارت دیگر بیش از آن که هدایت کننده باشد، با اصول «شرطی سازی» - و نقطه ضعف های مبتنی بر جاه طلبی و ارتباط با بیگانگان- مدیریت شده است.